Birdnesting bij scheiding: een balans
In december 2015 schreef ik een artikel over een aparte vorm van co-ouderschap, namelijk birdnesting (Een alternatieve vorm van co-ouderschap). Dat artikel werd toen overgenomen in Mies Magazine (Mens in een scheiding) en kreeg een vervolg, want blogster Martine besloot birdnesting uit te proberen. Ze schreef geregeld over haar wedervaren in Mies Magazine. Nu, na anderhalf jaar, maakt ze de balans op. Hieronder leest u er meer over.
De redenen waarom ik blij ben met birdnesting
Wat ben ik blij dat we gekozen hebben voor birdnesting aan het begin van onze scheiding.
Het was een goede manier om de kinderen een veilige plek te geven, om ze te kunnen laten landen na een tijd vol chaos en verhuizingen (o.a. vanuit het buitenland terug naar Nederland). Ik heb het een goed systeem gevonden, ook omdat we allebei niet een huis hadden waar we al jaren woonden. We moesten overal wennen. We zaten niet vast in één huis.
Heen-en-weer-fietsen
Het heen en weer fietsen was soms nog wel een dingetje, maar ook dat wende en de ochtenden langs het park, als de zon net opkwam en het nog niet zo druk was werden mijn favoriete moment van de dag. De rust, de stilte en dan een straal zonlicht dat voor mijn fiets op de grond viel. Niemand wist natuurlijk dat ik op weg was naar de chaos in mijn eigen huis, waar zo meteen drie kinderen weer klaarstonden om mij enthousiast te begroeten.
Kinderloos-huis
Ik heb het, zeker in het begin, heel erg fijn gevonden om een plek te hebben zonder kinderen of kinderdingen. Ik had behoefte aan die tijd alleen. Soms vroegen mensen mij of ik mijn kinderen dan niet vreselijk miste. Ik voelde me dan een slechte moeder omdat ik dat niet deed. Drie kleine kinderen zijn best intensief, zeker als je alles alleen doet en dan ook nog leuke dingen wilt doen. Ik had die tijd alleen dus hard nodig zodat ik na een weekend weer met ze kon optrekken. Iedereen is daar anders in, dat heb ik ondertussen wel gemerkt. Maar ik genoot dus van het kinderloze-huis en vrijgezellen leven!
Eigen plek voor de kinderen
De kinderen hebben het fijn gevonden (ze wisten natuurlijk ook niet beter) om in één huis te wonen. In twee jaar tijd is dat helemaal hun plek geworden en hebben ze een stabiele situatie gehad. Ze hadden soms moeite met het feit dat het toch anders was met papa dan met mama (andere regels over beeldschermgebruik bijvoorbeeld), maar ze raakten er ook aan gewend. We praatten er wel eens over hoe er verschillend met scheidingen omgegaan werd en dan zei de oudste altijd: “nou, wees blij dat je je vader tenminste nog ziet!”.
Meer onthechting nodig
Maar na anderhalf jaar voelde ik dat het tijd was om ermee te stoppen. Ik werd moe van het heen-en-weer gaan en ging me meer hechten aan mijn eigen huis. Ik wilde niet alles zien wat ik zag van het leven van mijn ex. Ik wilde niet meer de discussies hebben over schoonmaken en opruimen. Kortom, ik wilde nog veel meer onthechten dan we al gedaan hadden.
Lees ook: