SOS een boos kind na de echtscheiding
Kinderen in een (v)echtscheiding hebben het vaak moeilijk. Hun hele wereld wordt op zijn kop gezet. Ze zijn verdrietig, bang, boos, ja soms zelfs agressief. In Mies magazine las ik hierover een interessant artikel van An Brems (Glinster, coachingcentrum voor ouder en kind in conflict na een echtscheiding).
Mijn kind is boos! Wat nu?
Je vindt zoveel informatie over kinderen die boos zijn. Op internet, opvoedboeken, televisie,… Maar het is toch anders wanneer je in een moeilijke echtscheiding zit en je kind boos is.
De problemen met boze kinderen krijgen een extra moeilijke laag:
- Je kind zegt ‘Ik haat je’ of ‘Ik wil bij de andere ouder gaan wonen’. Jij roept terug ‘Ga dan maar!’
- Je kind is elke week voor of na de wissel boos. Je herkent je lieve dochter niet meer.
- De andere ouder beïnvloedt jullie kind en zegt onwaarheden over jou die je slecht doen lijken.
- De andere ouder beïnvloedt jullie kind en stookt het op tegen jou. Je kind gaat je werkelijk haten en wil niet meer bij jou zijn
Toen ik me wou verdiepen in geweldloos verzet, vroeg ik Willem Beckers of dat wel interessant was voor mij. Ik werk toch met conflict tussen ouders?
Conflict tussen ouders na echtscheiding gaat vaak samen met conflict tussen een ouder en kind.
Sindsdien heeft het mij zoveel inzichten en positieve ervaringen met ouders en kinderen gegeven.
Die wil ik hier delen met je.
1. Conflict doet bij zelfs de liefste mens, een vies kantje verschijnen.
Heel normaal. Dat gebeurt met je brein. Agressie en driftbuien, die triggeren je oerbrein. Je kan niet meer helder denken. Je roept terug. Het moet stoppen! Dit is een heel natuurlijke reflex, maar niet goed als je leven niet echt in gevaar is. Je brein doet je dat wel geloven natuurlijk.
Dus ook bij je kinderen. Ook bij jou. Maar jij hebt het in je om niet over te geven aan dit instinct. Ik wil niet zeggen dat je niet meer boos mag worden op je kinderen. Maar laat je niet meezuigen in de conflictlogica.
2. Je kan je verzetten, zonder geweld
Jij engageert je om niet mee te gaan in de logica van je kind. Heel goed oefenen om zelf niet te escaleren. En als je toch escaleert, actie ondernemen om eerst je eigen emmertje te legen.
Jij engageert je dat er geen geweld in huis komt, ook al houdt je kind er zich niet aan.
Dit is stil, liefdevol en heel begrenzend verzet. Het mooie? Het werkt op lange termijn. (Je oerbrein gaat wel op korte termijn tegenpruttelen).
3. Het besef dat het een voortdurende strijd en volharding is
Je kind met onophoudelijke driftbuien. Haatwoorden. Weglopen. Dat stop je niet in 1-2-3. Dat vraagt maanden, soms jaren inzet. Maar het loont.
Weet dat je boze kind zo ook al veel energie vraagt. Steek je energie in iets anders. Je toont er heel veel zorgzaamheid mee voor jullie relatie.
4. Klare taal
Ik doe dit ook in mijn dagelijks werk. Zo helder mogelijk spreken. Geen geheime strategieën of onduidelijkheden. Zeggen wat je gaat doen. Het doen. Ook al werkt je kind niet mee.
Betrouwbaar zijn, ondanks de tegenwerkingen. Volhouden en jouw visie niet opdringen. Het is een cliché, maar eerlijkheid duurt het langst. Daarin zit ook, dat eerlijkheid soms lang duurt voor je het gevoel krijgt dat het effect heeft.
5. Herstel
Verwacht niet dat je kind sorry zegt. Dit is de grootste valkuil die ik ouders zie maken. Het is extra pijnlijk. Je kind heeft jou of iemand anders belangrijk gekwetst. Dat doet pijn. Een sorry verwachten die dan niet komt, is nog eens zout op de wonde.
Help de band te herstellen. Boze kinderen hopen hier in hun diepste binnen heel hard op. Deze principes zijn ook heel bruikbaar bij boosheid. Zo kan de boosheid van je kind goed stromen binnen de grenzen. Anders kropt het op tot agressie. Ook al blijft je kind weg van je, blijf je liefde tonen. Zoek steun hierin om dit vol te houden.
De meest extreme vorm van agressie is wanneer er contactbreuk is met je kind. Geweldloos verzetten is geen garantie dat je kind blijft, wel dat hij/zij jouw liefde blijft voelen. Die binnenkant, daar doen we het voor.
An Brems, Glinster