Gescheiden werelden
Bij een scheiding, valt de wereld van de kinderen vaak in twee helften uiteen. Netwerken scheiden mee. Toch is het fijner voor de kinderen als grootouders, ooms, tantes en vrienden erkenning blijven geven aan het leven ‘aan de andere kant’. De vzw Alianza breekt hiervoor een lans.
‘Mijn ouders zijn na al die jaren nog altijd in een vechtscheiding verwikkeld. Over elke nieuwe situatie trekken ze naar de rechtbank. Dan hoor je de ene kwaad spreken over de andere, en omgekeerd. Ik begrijp wel dat ze hun frustraties eens kwijt moeten, maar ik heb toch liever dat ze zoiets niet in mijn bijzijn doen’, zegt Ben (17). ‘Want mijn moeder blijft altijd mijn moeder, en ik ga nu wel niet meer bij mijn vader, maar hij blijft toch ook mijn vader.’
‘Daarom is het zo tof dat mijn peter geregeld vraagt hoe het met mij gaat, en of alles in orde is. Hij vraagt ook of ik nog iets van papa heb gehoord en hoe het bij mama is. Dat doet me veel plezier.’
Na een scheiding, is de wereld van de kinderen vaak in tweeën gespleten. ‘Ouders hebben het op dat moment vaak zelf lastig en hebben daardoor minder tijd en/of aandacht voor de noden van hun kinderen. Familieleden en vrienden kunnen dan in de bres springen’, zegt Vanessa Maes. Zij is psychotherapeute bij de vzw Alianza, die al tien jaar begeleiding geeft aan gezinnen in hoogconflictueuze scheidingen en hun kinderen.
Voetbaltrainer
‘We organiseren al langer info-avonden voor grootouders’, zegt Maes. ‘We merkten dat daar geregeld ook ooms en tantes mee naartoe kwamen. Nu richten we ons tot het bredere netwerk: al wie in zijn omgeving gezinnen kent die scheiden. Iedereen kan steun bieden aan deze gezinnen én hun kinderen.’
Kinderen in therapie hebben het daar vaak over, aldus Maes: ‘Over de grootouders bij wie ze na de scheiding nog elke woensdagnamiddag welkom zijn, ongeacht bij welke ouder ze verblijven. Of ook over de voetbaltrainer die op de hoogte is van de scheiding, maar toch geen enkele keer aan de jongere vraagt hoe het gaat. Er zijn families waar alleen slecht wordt gesproken over de ex. En andere, waar de ex wordt doodgezwegen. Ook leerkrachten of leiders in de jeugdbeweging kunnen een steun óf een last zijn voor kinderen na een scheiding.’
Maes heeft concrete tips voor al wie kinderen ‘door de scheidingsstorm’ wil helpen: ‘Toon belangstelling, door eens te vragen hoe het gaat, zowel bij mama als bij papa. Dwing kinderen niet om te praten en ga ook niet alles doorvertellen aan de ouders.’
Twee: ‘Probeer neutraal te blijven. Het is een groot cadeau voor de kinderen als bijvoorbeeld grootouders kunnen erkennen dat de volwassene op wie ze misschien boos zijn, toch een goede ouder is en dat de kinderen er in je bijzijn over mogen vertellen. Het komt er niet op aan bevriend te blijven met allebei de ouders. Dat is in de praktijk vaak niet houdbaar. Wel geef je bestaansrecht aan zowel vader als moeder.’
Stoom aflaten na scheiding
Familie en vrienden zitten in hetzelfde schuitje als de kinderen, gaat Maes verder: ‘Zij hebben niet voor de scheiding gekozen. Ze worden er evengoed emotioneel door geraakt en moeten er mee de gevolgen van dragen. In dat gemeenschappelijke veld kunnen ze elkaar, als ze willen, heel mooi tegemoetkomen. Omgekeerd zullen kinderen die voelen dat ze niet op neutraal terrein zijn, op langere termijn wegblijven.’
Tot slot: ouders hebben tijdens de scheidingsstorm natuurlijk ook steun nodig van familie en vrienden, zegt Maes. ‘Zij moeten eens stoom kunnen aflaten, hebben ook een luisterend oor nodig. Dat houdt in dat je op het ene moment als zus met je zus praat, over hoe zij zich voelt. Je erkent haar pijn, maar houdt die niet mee in stand. En op het andere moment praat je met haar als tante, omdat je je zorgen maakt over de kinderen. Beide moeten kunnen.’
Bron: De Standaard dd. 25/05/2016 – Auteur: Veerle Beel
