Een kind moet kind kunnen zijn.
Dat is wat ouders voor hun kinderen willen. Dat is ook het beeld dat de maatschappij heeft: ouders zorgen voor hun kinderen. Maar soms loopt het anders…. Als ouders uit elkaar gaan, verandert op korte tijd heel wat voor een gezin, niet alleen praktisch maar ook vaak in de ouder-kindrelatie. Kinderen voelen niet alleen hun eigen pijn en verdriet maar ook de emoties van de ouder(s). Hoe goed ouders dat soms ook proberen te verbergen.
Parentificatie
Als kinderen merken dat ouders het moeilijk hebben, willen ze graag helpen: troosten, zorgen, behulpzaam zijn. Een kind wil de pijn van de scheiding voor de ouder(s) verzachten. Daar is op zich niets mis mee, het is eerder een natuurlijke en zeker positieve reactie. Wanneer een ouder echter erg ver gaat in het delen van zijn/haar emoties omtrent de scheiding, bestaat het risico dat een kind de ouderrol gaat overnemen. We spreken dan van parentificatie.
Troosten en zorgen mag
Troosten en zorgen mag, zolang het bij de leeftijd van het kind past. Laat het kind ook zien dat je het fijn vindt dat het zo zorgzaam is en laat ook merken dat het je echt helpt. Maar wees ook heel duidelijk in het stellen van een grens. Het kind moet kind kunnen blijven en in geen geval in de ouderrol stappen.
